Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae duo sunt, unum facit. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Ecce aliud simile dissimile. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Duo Reges: constructio interrete. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quaerimus enim finem bonorum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. An haec ab eo non dicuntur? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
- Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
- Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].
- Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
- Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere;
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
- Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.
- Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
- Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent.
- Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Stoicos roga. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.